Het leven in PCC....

In veel gebieden in Ghana wordt een verstandelijk gehandicapt kind gezien als 'waterkind', een kind geboren uit een vrouw die verkracht is door een watergeest. Deze kinderen, waarvan wordt gezegd dat ze half mens half geest zijn, worden meestal niet geaccepteerd. Volgens de tradities moeten ze worden neergelegd aan de waterkant, waar de geest ze 's nachts kan meenemen naar de bodem van de rivier. Deze kinderen worden overal achtergelaten of de ouders zeggen na de geboorte tegen het ziekenhuispersoneel dat ze niet voor het kind zullen zorgen en ze het niet willen hebben.

PCC is als een klein dorp, overal op het domein staan kleine huisjes waar twee of drie kinderen met hun caregiver samen wonen. De caregivers zijn allemaal Ghanesen die instaan voor de verzorging van de kinderen, 24u op 24u, 7 dagen per week. Per jaar hebben ze 14 dagen verlof die niet opgenomen mogen worden in de Kerstperiode. . . geen gemakkelijke job, lijkt me.
Als vrijwilliger werk je vijf dagen per week, acht uur per dag. In de weekends zijn we vrij.


Albert had me bij aankomst gezegd dat ik het de eerste dagen rustig aan mocht doen maar ik ben zo nieuwsgierig dat ik de volgend ochtend vroeg opsta en voor de eerste keer de kinderen ontmoet.
Van zodra je op het terrein komt word je in no time omringd door enkele kinderen. Het is heel moeilijk om juist te beschrijven wat er die eerste momenten in me opkwam, maar ik was in elk geval aangenaam verrast.

Petra, een Nederlandse vrijwilligster, geeft me uitleg over de kinderen waar zij met werkt en over het dagdagelijkse leven in PCC.

De eerste twee dagen loop ik met Petra mee en observeer zoveel mogelijk. De daarop volgende dagen verlopen een beetje chaotisch aangezien ik nog geen programma heb gekregen en het helemaal niet gemakkelijk is omdat ik totaal nog geen idee heb wat de kwaliteiten en de beperkingen van al de kinderen zijn. Zo zat ik een van de eerste dagen te praten tegen Joshua en later kwam ik te weten dat hij doof is. Dan voel je je even heel idioot natuurlijk...


Ondertussen ben ik hier ongeveer twee weken en zoals ik had verwacht heb ik het erg naar mijn zin. Al moet ik toegeven dat ik de eerste dagen heb moeten wennen. Niet alle kinderen zijn zindelijk en doen hun behoefte op de plaats waar ze zich op dat moment bevinden. Het is niet de gewoonte, zoals bij ons, om ze te verversen na een ongelukje. En in de warme temperaturen hier brengt dat natuurlijk een geurtje met zich mee. In het begin is dat even wennen maar ondertussen ben ik dat ook wel gewoon. Verder is het ongelooflijk fijn om te zien hoe erg de kinderen het hier naar hun zin hebben... dit was één van de eerste dingen die me opviel.

Sinds woensdag heb ik mijn programma. Verschillende kinderen zijn me toegewezen , dagelijks zal ik met hen werken. Het is nog een beetje zoeken wat de kinderen fijn vinden, wat ze begrijpen of niet begrijpen enz maar ik geniet er in elk geval van en het geeft me een goed gevoel dat ik iets kan betekenen voor de kinderen. Ook al weet ik dat dit maar voor een periode van drie maanden is en dat er voor mij anderen waren en na mij ook anderen zullen komen...


De eerste vrijdag waren we uitgenodigd voor een party, dit om de nieuwe vrijwilligers (Kylee en ik) te verwelkomen en om afschied te nemen van Petra, die hier 4 maanden heeft gewerkt . Het was een feest met veel muziek en dans natuurlijk, lekker eten, een heel ontspannen sfeertje en veel plezier.


Vandaag zijn Kyllee en ik naar de apen gaan kijken in Boabeng Fiema. De mensen in de buurt van Boabeng en Fiema geloven dat apen heilig zijn en geen kwaad mag worden aangedaan. Het verhaal gaat dat apen overleden mensen uit de slaventijd zijn en hun geest verder leeft in de apen. We zien de Campbell Mona apen en geven ze nootjes die ze uit ons hand pikken. De Colobus apen eten geen nootjes en kruipen hoog in een boom wanneer ze ons horen aankomen. De gids vertelt ons dat we geluk hebben dat we de apen zien. Blijkbaar gebeurt het ook wel dat de apen zich verstoppen maar gelukkig niet vandaag :-)

Dikke zoen aan iedereen en tot later!
Greetz, Famela